سـزد جـاری شـود از دیــده ام خـون            که در خون غرق گردد قصر مأمون
چـه رخ داده کـه مـأمـون سـتـمـکار            شــرار فـتــنــه اش ریــزد ز رخسار

در افـکـار پــلـیـدش نـقـشـه ای شـوم            بـه دسـتـش خـوشـۀ انـگـور مـسـموم
نــشـانـده در مــحـیـط غــم فـضـا را             کــشــیــده نـقــشــۀ قـــتــل رضــا را
رضــا مــانــنــد شــمــع انــجمـن ها            ســراپــا ســوخــتــه تــنــهــای تـنـهـا
نـه یــاران را ز حـال او خـبـر بـود            نـه خـواهـر، نه بـرادر، نه پـسر بـود
تــعــارف کــرد مــأمــون ســتــمگر            از آن انــگــور بــر نــجـل پــیــمـبـر
امــام هــشــتـم آن مــولای مـظـلـوم            نـگـه بــودش بـر آن انـگـور مسـمـوم
نــفــس هــا آه مــی شــد در نـهــادش            نـه خـواهـر بـود بـر سـر نه جـوادش
سرشک غـربتـش زد حلقه در چشم            که مأمون گشت از سر تا به پا خـشم
پـی تــهــدیــد مــولا؛ آن ســتــمـکار            بـه یـک سو پـرده زد بـا خـشم بسیار
غــلامـان پـشت پـرده تـیغ در دست            ســتــاده مـست تــر از زنـگـی مـست
هــمــه آمــادۀ جــنـگ و ســتـیــزنـد            کــه خـون نــجـل زهـرا را بـریـزنـد

عــزیــز فــاطــمــه گــردیــد نــاچار            گــرفـت انـگـور را از آن سـتـمـکـار
ز دل مــی خــوانــد حـیّ داورش را            صــدا زد جــدّ و بـاب و مــادرش را
تـنـاول کـرد از آن خـوشه سـه دانـه            کــه از جـانــش کــشـیـد آتـش زبـانـه
ز جـا بــرخـاسـت بـا رنـگ پـریـده             در آن حـالـت عــبـا بـر سـر کـشـیـده
غــریــب و بـی کـس و تـنهـا روانـه             نـهـان از چـشـم مـردم شـد به خـانـه
چو شمع سوخته پـیوسته می سـوخت            کـنـار حـجـرۀ در بـسـتـه می سـوخـت
چــراغ نـــور بــخــش انــجــمـن هـا            بـه خــود چـون شعـله می پـیچـید تنها
نــفــس در ســیـنه اش گـشته شـراره            جــوادش را صــدا مــی زد هــمــاره
کــه ای فــرزنــد دلــبــنـدم کـجـایـی            فــــروغ دیـــده ام داد از جـــدایــی
بــیــا تــا تــوشــه از رویــت بگیرم            تـو را گــیـرم در آغــوش و بـمـیــرم
دلـم تــنـگ تـو و معــصـومـه بـاشد            بـه قــلــبــم داغ آن مــظــلـومه بـاشـد
هــنـوزش بـود مـرغ جـان به سیـنه            جــوادش آمـــد از شــهـــر مـــدیــنــه
بـه لـب لــبـیک و در دل بـود آهـش            بــه مــاه عــارض بــابــا نــگــاهــش
پـریـده رنگ، خـونین دل؛ سیه پوش            چـو جـان بگـرفـت بابا را در آغـوش
سـرشـکـش ریخـت بـر سیـمـای بابا            دو لـب بـگــذاشـت بـر لب هـای بـابـا
پـدر یک لحـظه چشم خویش بگشاد            جــوادش را تـمـاشـا کـرد و جـان داد